Bir Boris Vian Hikayesi

Ben bazen uyuyamam.

Zaten uyku çok sevdiğim bi’şey değil ama bu ara istesem de uyuyamıyorum.

Beşinci senemde dördüncü ameliyatımı olarak kendime ait olan ameliyat olma rekorumu da yine kendim kırmış oldum.

Zaten birileri benim yerime niye ameliyat olsun, çok saçma :)

Şimdi kafamda 44 ayaklı bir kırkayağın ayak izleri duruyor.

Bir de küpem var artık. Çok az ağrım varmış gibi onu da araya sıkıştırdım, çünkü neden olmasın :)

Bir de hava soğuk. Az önce makarna yiyen bir kaynaktan aldığım bilgilere göre yeni pandemi kapıda..

Hava soğuk olunca benim aklıma Chloe gelir hep.

Acaba Chloe’nin canı çok yanmış mıdır?

"Lambalar ölüyor... dedi Chloe. Duvarlar da daralıyor. Ve buradaki pencere de."

Bence çok üşümüştür ölürken..

korkmuştur da..

Kimse bir daha beni düşünmez, unutulur giderim diye üzülmüştür..

ama biz onu düşünüyoruz..

yani okuyucular..

sen, ben ve tüm diğer deliler..

Üzülmesine gerek yok.. 

Lambalar ölüyor.. 

Güneş batıyor..

Göğsünde koca bir çiçek büyüyor Chloe’nin

Ve on bir yetim kör kız şarkı söylüyor..

Uyu Chloe, uyu..

Niye gece gece tekrar hatırladım?

Niye yeniden dertlendim çoktan ölüp gitmiş Chloe’ye?

He evet; Ben ne zaman üşüsem aklıma Chloe gelir.. 

O zaman birer çay içelim mi?

İyi gelir ruhumuza.

Olur..

İçimiz ısınınca ruhumuz da ısınıyormuş gibi  oluyorsa demek ki.. yani olmuyordur da.. oluyormuş gibi geliyordur.. 

Hani Romeo’nun dediği gibi Juliet’e,

Tanışmıyormuşuz gibi ama biliyormuşuz gibi de.. 

Her şey biraz “gibi” de mi?

Çay bana iyi geldi bak!

Romeo’yla Juliet’e dertlenmediğime göre?!

Çay iyidir, sessizlik gibi..

Uyusanız iyi olur.. 

Ben de uyuyayım hatta, yoksa bi’şeyler yerim.

(Yedim)

Belki bizim de içimizde çiçekler açar.. 

Ne şanslı bir son :)

Hadi baş baş.