Bir DAYI Meselesi.

Bazılarınız dayı olmak nedir bilmez. Ben de bilmiyordum bir sene öncesine kadar.

Ama yeğen olmayı çok iyi biliyorum. İki dayım vardı benim. Di’li geçmiş zaman çünkü; küçük olanı zaman aldı götürdü, zamansız bir şekilde. Aslında daha yapacak çok şeyi vardı muhakkak. Mesela bizim evde daha çok kalabilir, bizi daha çok güldürebilirdi. Cebinden daha çok gofret çıkabilirdi. Evlenip kendi çocuklarının neşesi olabilirdi. Olmadı. Huzur içinde uyusun. “Dayısına benziyor” dünyanın en güzel cümlesiydi benim için. Çünkü küçük olan çok komik ve eğlenceli, büyük olan da zeki ve çok çalışkandı. Çok da farketmezdi hangisine benzetildiğim. (Gerçi hakkını yemeyelim büyük dayım da eğlencelidir 😁) Artık ben de dayıyım. Koca gözlü Ada’nın dayısı 😊 Geçen sene bugün, kirpi gibi saçlarıyla -bana benziyor sanırım- aramıza katıldı. O doğduğunda ben de sağlık sebeplerinden hastanedeydim. Gerçi insan başka hangi sebeple hastanede olacak ki. Doktor değilse de mi.? Koşa koşa gidemedim yanına Ada’nın. Ben hastaneden çıkıp gidene kadar bir haftalık olmuş, çoktan büyümüştü. Sonra zaman çok hızlı aktı belki de bu sene. Bir yaşına geldi Ada kız. Şimdilik her kel adam fotoğrafını dayısı sanıyor ama olsun, zamanla tanışıcağız sıpayla. Dayısına benzemeyecek belki ama çok sevecek. Annesi -ki kendisi kardeşim olur- ve babasından sonra dayısının da yanında olduğunu bilecek. Okul çıkışında abuk sabuk konuşan sivilceli oğlanlara “sizi dayıma dövdürürüm” diyecek mesela. Harçlığı bitince beni arayacak. Yokuşta kaydırmadan araba nasıl kaldırılır benden öğrenecek 😁 (20 seneye öyle bi dert kalmaz sanırım ama olsun) Siz şimdi dayı olmadığınız için çok bilemezsiniz. Dayılık en güzel akrabalık bağıdır bence. Çünkü ben dayıyım. Ada sıpasının dayısı. Cebimde hep gofret olacak söz. İyi ki doğmuşsun Ada sıpası 😊

Siz bilmezsiniz, dayılık güzel şey.